Wstęp do rozdziału 57

Hej! Mam dla Was z pozoru miłą wiadomość. Wstęp następnego rozdziału! ponieważ były prośby o następny, a muszę potrzymać Was w niepewności...
-----------------------------------------------------------------------------------------------
-Michaił pilnie wyjechał. Jesteś teraz jedynym strażnikiem- wysapała.
-Jaka sprawa jest tak ważna, że cię zostawił?- spytałam myśląc jakim cudem pozostaje spokojna.
-Nie wpadłaś na to?!- zdziwiła się.- Pomyśl Rose, skoro ty jesteś tutaj,ze mną, śpisz, a ja cię nie otaczam "tarczą ochronną", opieką, czy jak zwał tak zwał... to kto to robi?- popatrzyła na mnie roztrzęsiona. Przez moment widziałam błysk oczu szaleńca. Zniknął jednak równie szybko jak się pojawił.- Adrian Iwaszkow!- wypaliła niespodziewanie.- Pilnuje byś nie śniła tych strasznych wizji przeklętych morojów! A skoro bez problemu przyśnił ci się koszmar...
-Cos mu się stało!- zawołałam.
-Dokładnie -Sonia złapała mnie za ramiona.- Zależy mu na tobie!- krzyknęła.- Dlatego opuścił dwór, żeby zaszyć się w osamotnionym, bezpiecznym miejscu i moc cię chronić! Gdzieś, gdzie nie będzie problemu czy ma funkcjonować nocą czy dniem! Zależy mu na tobie!- powtórzyła.- Jak nam wszystkim! Dlatego strażnik Bielikow prosił Adriana by zaczął trenować! Chciał, by był gotowy na atak, ale mimo to coś poszło nie tak! 
Widziałam jak Sonia drży. Bałam się o nią. Dzieje się to czego się obawiałam - moc żywiołu wpływa na nią negatywnie. Niestety w momencie, gdy jesteśmy w tym domu same, a ja nie potrafię zabrać od niej mroku. Nawet części! Swoją drogą dziwne, że aż tyle go w sobie ma. Przez cały dzień zachowywała się normalnie, nie używała mocy i nie czuła się źle. Jednak teraz... dziwne. To musiało się stać w ciągu tej godziny. Nadużyła działania ducha.
-Rose! Musisz go ratować!- morojka wbiła mi paznokcie w ramiona.- Kochasz go!
-Soniu, Michaił już do niego pojechał- uspokajałam ją, nie komentując ostatnich dwóch wyrazów z jej wypowiedzi.
Kobieta zmarszczyłam brwi i zaśmiała się histerycznie. To był zimny i nienaturalny śmiech.
-Kiedy ja nie o Adrianie! Przy nim sytuacja z Adrianem to maleńki, malusieńki,- mówiła głośnikiem dziecka,- malutki, taki tyci- pokazała na palcach- problemik. 
-O kim mówisz?- spytałam czując, że w gardle wiąże mi się supeł.
-Rosemarie, ratuj Dymitra!